Umowa leasingu

W świetle przepisów przez umowę leasingu rozumie się umowę, na mocy której jedna ze stron oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Zgodnie z obecnymi regulacjami kodeksu cywilnego, podstawowym obowiązkiem finansującego w ramach umowy leasingu jest nabycie rzeczy od oznaczonego zbywcy i oddanie jej korzystającemu do korzystania przez czas oznaczony. Głównym obowiązkiem korzystającego jest natomiast zapłata wynagrodzenia pieniężnego, które ma odpowiadać co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego. W przeciwieństwie do najmu i dzierżawy przepisy dotyczące leasingu zakładają obowiązkową spłatę wartości przedmiotu leasingu przez korzystającego, co jest jednym z elementów odróżniających umowę leasingu od innych umów zakładających oddanie rzeczy do używania bądź używania i pobierania pożytków drugiej stronie.

Należy przy tym zaznaczyć, że do sumy opłat wymaganych na podstawie umowy leasingu – jako że na potrzeby kwalifikacji umowy na gruncie prawa cywilnego istotne są opłaty ponoszone w związku z używaniem przedmiotu umowy – nie powinna być doliczana wartość wykupu tego przedmiotu po zakończeniu trwania umowy.

Przepisy dotyczące umowy leasingu mogłyby sugerować, że umowa leasingu może mieć zastosowania wyłącznie do rzeczy nabytych w tym celu przez finansującego. Jednak przepisy kodeksu cywilnego dotyczące leasingu stosuje się odpowiednio do umów, w których jedna strona zobowiązuje się oddać rzecz stanowiącą jej własność do używania. W praktyce więc umowę leasingu można zawrzeć zarówno w stosunku do przedmiotu leasingu, który został w tym celu nabyty przez finansującego, jak i w stosunku do każdego innego składnika majątku rzeczowego finansującego, a także rzeczy wytworzonej przez finansującego.

W związku z tym mogą powstać wątpliwości co do możliwości skorzystania z leasingu budynku posadowionego na gruncie, który jest przedmiotem użytkowania wieczystego. Własność budynków wybudowanych przez użytkownika wieczystego, a także przeniesionych na niego wraz z ustanowieniem użytkowania wieczystego, jest prawem związanym z użytkowaniem wieczystym. Budynki stanowiące własność użytkownika wieczystego są odrębnymi nieruchomościami. Uznaje się, że prawo własności takich budynków nie może być przedmiotem obrotu prawnego odrębnym od prawa użytkowania wieczystego, jednak taki nierozerwalny związek ma miejsce tylko w przypadku przenoszenia praw rzeczowych.

Z punktu widzenia kodeksu cywilnego, umowa leasingu może zostać zawarta na czas oznaczony, dowolnie uzgodniony przez strony. Jednocześnie konstrukcja umowy leasingu w kodeksie cywilnym określa skutki przeniesienia własności przedmiotu leasingu przez finansującego na rzecz korzystającego po zakończeniu okresu trwania umowy – przepisy te dotyczą jednak wyłącznie nieodpłatnego przeniesienia własności. Co więcej, przepisy w żaden sposób nie wymagają, aby taka sprzedaż miała miejsce. Tym samym z prawnego punktu widzenia możliwe i spotykane w praktyce jest zawarcie umowy leasingu, która w ogóle nie będzie przewidywała przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu na korzystającego.

Takie podejście do sprzedaży przedmiotu umowy leasingu potwierdza, że sprzedaż ta stanowi całkowicie odrębną od samego leasingu transakcję.

Pod rygorem nieważności umowa leasingu musi być zawarta w formie pisemnej. Jeśli chodzi o formę umowy, szczególne wymogi obowiązują w przypadku umów leasingu, których przedmiotem są nieruchomości. Jeśli w umowie leasingu nieruchomości zawarta jest opcja zakupu nieruchomości przez korzystającego, to umowa leasingu powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

 

Skontaktuj się z autorem artykułu

Zadzwoń: 507075958

Albo wyślij wiadomość

Porozmawiaj z ekspertem

Nasi eksperci:

Znajdź eksperta w swoim mieście