Rekomendacja S jest jedną z rekomendacji Komisji Nadzoru Finansowego wystosowaną do polskich banków. Dotyczy ona dobrych praktyk w zakresie zarządzania ekspozycjami kredytowymi zabezpieczonymi hipotecznie.
Jednym z najistotniejszych zapisów Rekomendacji S jest maksymalna wysokość wskaźnika LTV, czyli wysokości kredytu do wartości nieruchomości stanowiącej zabezpieczenie zobowiązania. W 2014 r. ma on wynieść najwyżej 95 proc. Oznacza to, że bank może sfinansować tylko 95 proc. ceny nieruchomości, brakujące 5 proc. nabywca musi wyłożyć z własnej kieszeni. Co więcej, od 2015 r. maksymalny wskaźnik LTV będzie mógł wynieść tylko 90 proc., kredytobiorca będzie musiał samodzielnie sfinansować przynajmniej 10 proc. wartości nabywanej nieruchomości. Od 2016 r. „niedomiar” wkładu własnego powyżej LTV równego 85 proc., a od 2017 r. - powyżej 80 proc., będzie musiał być obligatoryjnie ubezpieczony ubezpieczeniem niskiego wkładu własnego (wiele banków już dziś stosuje takie zabezpieczenie).
Inną istotną zasadą Rekomendacji S jest sposób liczenia zdolności kredytowej kredytobiorcy. Dla kredytów na okres dłuższy od 30 lat (ale maksymalnie na 35 lat) bank do analizy musi przyjąć maksymalnie 30 lat. Dodatkowo, każdy bank musi ustalić własną maksymalną akceptowalną wysokość wskaźnika DtI, czyli stosunku łącznych obciążeń kredytowych kredytobiorcy do jego dochodów netto.
Rekomedacja S II to wydane przez Komisję Nadzoru Finansowego uzupełnienie do Rekomendacji S dotyczącej stosowania dobrych praktyk przy udzielaniu kredytów hipotecznych. Ta rekomendacja wprowadza na banki obowiązek informowania klientów o całkowitym koszcie i ryzyku zaciągania kredytu hipotecznego w obcej walucie- w szczególności koszty spreadu i informacje o ryzyku zmian kursów walutowych.
Rekomendacja T to dokument wystosowany przez Komisję Nadzoru Finansowego do wszystkich banków objętych przepisami prawa polskiego, dotyczący dobrych praktyk w zakresie zarządzania ryzykiem detalicznych ekspozycji kredytowych. Do określenia „rekomendacja” należy jednak podchodzić z rezerwą, gdyż banki zwykle posłusznie dostosowują się do reguł rekomendacji Komisji Nadzoru Finansowego.
Celem rekomendacji T jest wdrożenie praktyk minimalizujących ryzyko związane z detalicznymi ekspozycjami kredytowymi w bankach. Definiuje wymogi stabilności i ostrożności banków, oraz reguły zarządzania ryzykiem.
Wiele zapisów rekomendacji T odnosi się stricte do procesów zarządzania ryzykiem przez banki, nie mających wielkiego przełożenia na warunki kredytów. Dla kredytobiorców najistotniejszymi kwestiami określonymi w rekomendacja T są brak odgórnie ustalonego maksymalnego wskaźnika DtI, czyli stosunku łącznych obciążeń kredytowych kredytobiorcy do jego dochodów netto. Jeszcze do ok. połowy 2013 r. musiał on wynosić najwyżej 50 proc. dla klientów zarabiających poniżej średniej krajowej i 65 proc. dla pozostałych. Obecnie każdy bank samodzielnie ustala akceptowalny poziom wskaźnika DtI.